Waarom ik UX-designer bij Linku ben

Transparant en menselijk. Tijdens mijn sollicitatiegesprekken werd nergens omheen gedraaid. Er werd verteld wat goed gaat, maar ook wat beter kon. Die openheid voelde oprecht. Het proces waarbij ik op locatie kon laten zien hoe ik werk, was ook een fijne ervaring. Ik voelde me gezien en gehoord.

Het grootste verschil met mijn vorige banen is het team waarin ik zit. Veel UX-designers zitten toch op eilandjes in hun team. Dat is gevaarlijk: je leert niks nieuws en herhaalt je eigen werk. Bij Linku is dat anders. Hier zit ik in een designteam dat als team functioneert. We trekken samen op, denken strategisch na en zoeken naar manieren om ons vakgebied verder te brengen. We dagen elkaar uit om ons werk te delen, zijn kritisch en helpen elkaar vooruit.

Binnen dit team ligt mijn rol op het snijvlak van strategie en UX. Ik help bedrijven scherper krijgen wat ze willen bereiken en vertaal dat naar gebruiksvriendelijke oplossingen. Dat doe ik niet alleen. Met Arthur spar ik over visual design. Met Tim over strategie. Die combinatie werkt goed. Tim is niet alleen mijn lead, maar ook mijn sparringpartner. Hij daagt me uit, maar zorgt er ook voor dat ik gefocust blijf als ik weer tien dingen tegelijk wil oppakken. Dat werkt prettig.

Als je ergens nieuw komt en dingen anders doet, kun je normaal gesproken rekenen op weerstand. Bij Linku werkt dat anders. Hier wordt het juist toegejuicht als je kritisch kijkt en nieuwe dingen probeert. Dat heb ik zelf ervaren, maar ik weet ook dat Linku daarin heeft moeten groeien.

Ik weet van Tim dat het voor Linku twee jaar geleden nog zoeken was hoe je omgaat met iemand die kritische vragen stelt of veranderingen voorstelt. Die cultuur is nu echt omgedraaid. Mensen die een mening hebben en met ideeën komen, krijgen niet een signaal van ‘zo doen we dat hier niet’, maar juist: Interessant, vertel eens? En daarop al snel: Laten we het eens proberen en kijken hoe het gaat.

Dat zorgt ervoor dat ik hier niet alleen de vrijheid voel om kansen te signaleren, maar dat ik er ook op kan rekenen dat mensen willen luisteren. Nieuwe ideeën en andere perspectieven krijgen applaus. Hoe tof is dat.

UX is bij Linku geen losse toevoeging in een project. Het begint bij strategie. Wat is het doel? Hoe denken gebruikers? Wat heeft een klant écht nodig? Mijn werk draait om die balans. Soms is er één duidelijke oplossing, soms zijn er meerdere scenario’s en wil je eerst testen. Ik krijg de vrijheid om dat uit te zoeken, maar ook de verantwoordelijkheid om resultaten te laten zien.

In mijn eerste maanden heb ik al flink wat klantgesprekken gevoerd, onderzoeken gedaan en gekeken waar UX structureler kon worden ingezet. Er is veel ambitie en ruimte om initiatief te nemen. Dat is prettig, want ik hou niet van afwachten.

Het is hard werken bij Linku, dat zeg ik op een positieve manier. Linku voelt als een sportteam: je helpt elkaar beter te worden, motiveert elkaar en houdt elkaar scherp. Het draait niet alleen om individuele prestaties, maar om samenwerken en het beste uit het team halen. Successen vier je samen, en als iets beter kan, durf je dat te benoemen.

Net als in een wedstrijd is er ook ruimte voor reflectie. Een goed sportteam neemt tijdens de rust een stap terug om te kijken: Waar staan we? Wat kunnen we slimmer doen? Die momenten van terugblikken en bijsturen zie ik elke dag terug in ons team.

Voor mij werkt dat goed. Ik werk bewust geen 40 uur. Niet omdat ik niet meer wil werken, maar omdat ik weet dat ik anders bekneld raak in enthousiasme en te veel naar me toe trek. Te veel vrijheid kan net zo beperkend zijn als te weinig. Bij Linku heb ik de ruimte om mijn eigen tempo te bepalen, zonder dat het voelt alsof ik afgeremd word. Ik kan hiervoor altijd terecht bij Tim en Tanja, maar ze kijken ook proactief mee over mijn schouder. Dat geef rust.

Ik hoop dat mensen aan mijn enthousiasme merken hoe belangrijk UX is. Het draait niet om ‘mooie designs’, maar om het vinden van de beste oplossing voor gebruikers én bedrijven. In de zorg begrijpen mensen dat snel, omdat de impact tastbaar is. In IT is dat minder zichtbaar, maar net zo cruciaal. Hoe logisch voelt een platform? Waarom haken gebruikers af? Ik zoek dat graag uit en verbeter net zo lang tot het klopt.

Daarom werk ik sinds een jaar of twee steeds meer met digitale toegankelijkheid. Hoe zorg je ervoor dat iedereen een digitaal product goed kan gebruiken? Daarin valt nog veel te winnen.

Linku groeit, en dat brengt vragen met zich mee. Hoe houden we als bedrijf en team dezelfde energie en kwaliteit vast? Hoe zorgen we ervoor dat de samenwerking tussen teams nog soepeler loopt? Ik denk graag mee over dit soort vraagstukken. Gelukkig worden werknemers bij Linku daar ook echt bij betrokken. Je hoort niet enkel van bovenaf waar we naartoe gaan, maar krijgt de kans om mee te denken hoe wij als team de toekomst zien en wat we belangrijk vinden.

Ook binnen het designteam zijn we steeds weer aan het ontdekken hoe we het beste samenwerken. Ik werk inmiddels vaker met Arthur, maar meestal pas later in het proces. Liever spar ik al eerder met hem, omdat zijn expertise in visual design me helpt om betere keuzes te maken. Andersom geeft de vroege context van een project hem een voorsprong, waardoor het vertalen naar een visueel ontwerp makkelijker wordt. Hier praten we over open en elk project doen we het weer een stukje beter.

Bij klanten zie ik ook volop kansen. We hebben langdurige samenwerkingen die we nog beter kunnen benutten. Niet alleen door processen te verbeteren, maar ook door actief te signaleren waar groeimogelijkheden liggen. In mijn eerste maanden heb ik al een paar mooie voorbeelden gezien. Mijn lijstje met ideeën groeit snel, maar alles op z’n tijd natuurlijk.

Buiten werk ben ik graag met iets compleet anders bezig: radiografische vliegtuigen. Niet het soort speelgoed dat je in de speelgoedwinkel koopt, maar piepschuim modellen waarmee je echt kunt stunten. Sommige vliegen tot wel 100 kilometer per uur.

In de zomer vlieg ik ermee, in de winter bouw ik eraan. Repareer ik schade, maak ik ze soepeler of sneller. Het is een spel tussen controle, en loslaten. Uitdaging zoeken, en rust bewaren. Als je denkt ‘ik heb dit onder de knie’, maakt een windvlaag daar weer een einde aan. Ook dat houdt me scherp.